Een prachtig boek, een dikke pil, een vlecht van heilig gras. De titel van dit schitterende boek slaat op veenreukgras, waar traditioneel vlechten van werden gemaakt om te gebruiken bij verschillende rituelen. De ondertitel van het boek is "Hoe de natuur, wetenschap en traditionele kennis ons leren respectvol met de aarde om te gaan". Door die ondertitel ben ik dit boek gaan lezen. Het boek is geschreven door Robin Wall Kimmerer. Zij is botanicus en ecoloog en ze stamt af van de Potawatomi, een stam van inheemse Amerikanen.
Het boek is doorspekt met prachtige verhalen over rituelen en tradities met planten en de natuur. Een van die verhalen gaat over de drie zussen. Nu ben ik de oudste van drie zussen, dus dit verhaal sprak mij direct aan.
De drie zussen in het verhaal van Kimmerer zijn mais, boon en pompoen. Het verhaal gaat over een eeuwenoude landbouwtechniek om deze drie gewassen met elkaar samen te verbouwen. Eerst wordt de mais geplant. Zodra de maisplantjes een centimeter of 15 hoog zijn, worden bonen en pompoenen gezaaid. De bonen gebruiken de mais als bonenstaak en klimmen daarin omhoog. De pompoen kruipt over de grond, houdt met zijn bladeren de grond vochtig en zorgt dat er geen onkruid kan groeien. De bonen halen stikstof uit de lucht en zetten dit om in meststof voor de mais en pompoen.
Als ze geoogst en gegeten worden, zorgen bonen/mais/pompoen voor een voedzame maaltijd, die alle aminozuren bevat die de mens nodig heeft. Prachtig dat de natuur zo symbiotisch kan werken.
Kimmerer schrijft met veel respect voor de natuur. Verhalen over het proces van esdoornsiroop (maple sirup) uit de bomen winnen, de veelzijdigheid van de lisdodde in gebruik voor de mens, manden vlechten van esdoorn, het precaire evenwicht tussen mens en natuur. Een boeiend en zeer leerzaam boek, dat je op een andere manier naar de wereld om je heen laat kijken.
Comments